Over kipsate en wachttijden

Hallo!

Maandag 22-8-2011 hebben we weer gescooterd. Er op vertrouwende voldoende peut te hebben voor een poosje vertrokken we voor een rondje eiland. Gisteren waren we in een dorp door een straat gereden waar nogal wat toeristenzaakjes waren. Daar wilden we eerst heen om nog een paar t-shirts te scoren. Daar aangekomen slaat m'n motor af. Wat denk je? Ja hoor, peut op! Een geschiktere lokatie kon ik me eigenlijk niet voorstellen want vanaf de plaats waar ik tot stilstand kwam kon ik zo al twee zaken ontdekken met flessen gele vloeistof. Me daar verder geen zorgen over makend hebben we eerst een rondje gelopen om tot de ontdekking te komen dat de meeste winkeltjes dicht waren om voor ons onduidelijke redenen. Geen aankopen kunnen doen dus. Na de tank eerst met een flesje brandstof en later bij een pomp verder afgevuld te hebben konden we ons rondje eiland voortzetten.

Ook een marktje waar we gisteren waren geweest wilden we nog even een bezoekje brengen om wat foto's te maken. Er lagen deze keer weer andere vissen in de kraampjes. We hebben er even rondgelopen en gekeken hoe de taai-thais hun inkopen doen. Leuk om te zien en natuurlijk weer een paar foto's gemaakt.

Op het moment dat we weg wilden rijden zagen we in een haakse bocht, met betonnen vangrail, een scooter omver liggen. Een jongen met meisje achterop waren uit de bocht gevlogen. Op het moment dat Annelieke er voorbij reed stond het meisje nog. Daarom reed Annelieke ook door. Op het moment dat ik er aankwam lag het meisje op de grond en zat de jongen er naast en keek vragend om zich heen of er iemand kon helpen. Scooter aan de kant en er op af. Had ik in Chiang Mai al bijna m'n EHBO-kunsten ten toon moeten spreiden, was ik nu weer aan de beurt. Leek de jongen al een beetje in de war, het meisje was helemaal suf. Vragen stellen, hoe heet je, waar kom je vandaan etc. Ze reageerde daar gelukkig goed op en voor zover ik het kon zien had ze alleen hier en daar een paar fikse schaafwonden. Aan omstanders gevraagd of er een ambulance gebeld kon worden en aan de reacties uit het toegestroomde publiek begreep ik dat dat al was gebeurd. Als er voor ieder telefoontje een ambulance zou komen, kon ik er wel een stuk of dertig verwachten. Wat mobieltjes betreft doen de taai-thais echt niet voor ons onder. Opeens zakte haar hoofd opzij en de ogen dicht. Schrik je wel even maar gelukkig was ze nog steeds aanspreekbaar. Een taai-thaise dame was inmiddels al begonnen met een krant koelte toe te wuiven want goeiedag, wat was het weer warm. Is zo'n krant toch nog ergens goed voor want het gaat er bij mij niet in dat mensen die krabbels kunnen lezen laat staan er een nieuwsbericht van kunnen maken. Volgens mij stond de ambulance op de hoek te wachten want die was er echt in no-time. Het stelletje uit Denemarken in deskundige handen achterlatend hebben we ons tochtje voortgezet.

De weg langs de zuidkust van Koh Samui was heerlijk rustig. We hebben er twee stops gemaakt en hebben er wat gedronken bij een restaurantje aan zee. Daar heb ik een afwasdroger gezien op zonne-energie. Een paar dames waren op het strand de afwas aan het doen van, volgens mij, een of andere hotelketen. Tientallen vierkante meters met bordjes, schaaltjes, kommetjes en bestek lagen er te drogen in de zon. De stranden langs de zuidkust zijn overigens erg mooi maar wat maken die taai-thais er een janboel van. Wat een rotzooi weer. Zo jammer. Met een beetje goede wil moet daar ongetwijfeld iets moois van te maken zijn.

Onze weg vervolgend langs de kust, tussen kokospalmplantages en mooie natuur door, schoot het alweer mooi op. Annelieke stopte op een gegeven moment en vroeg of we nog een waterval moesten bezoeken ofzo. Nu had ik daar na gisteren niet zo heel erg veel trek in maar het was nog vroeg en op een bord stond aangegeven dat er in de buurt eentje moest zijn. Eén poging wagen dan maar.

Niet veel later waren we aangekomen bij een parkeerplaatsje van waar te voet verder moest worden gegaan.Uit de entree van € 0,05 kon ik afleiden dat er bij deze waterval weinig tot geen beton kon zijn gebruikt. De voettocht van een half uur was er een van klimmen en klauteren door de jungle. Maar wat een leuk tochtje en aangekomen bij de waterval bleek het ook alleszins de moeite waard. Ik was op slag het debacle van de vorige dag vergeten. We konden er heerlijk poedelen en zelfs een douche nemen onder het vallende water. De kinderen vonden het prachtig en Bram was helemaal happy omdat hier geen scherpe tegelrandjes waren. Na een half uurtje waren we genoeg afgekoeld en zijn we teruggegaan.

Op de weg terug naar het hotel nog even gestopt voor een ijsje en omdat we er toch waren ook maar gelijk een satestokje er achteraan. Na één hapje van de kipsate was ik er al klaar mee. De taai-thai hebben toch andere ideeën over sate dan wij. Nu heb ik hier al aardig wat stokjes weggegeten en de meeste waren ook echt wel lekker, lekker gemarineerd enzo, maar als wij het over kipsate hebben dan hebben we het over kipfilet in stukjes aan een stokje. De taai-thai echter vinden dat kip is kip. Dat bijvoorbeeld ook de strot van de kip kip is. Het is dus altijd weer een verrassing welk deel je aan je stokje hebt. Daar kan heel goed nog een stuk bot in zitten. Ik had deze keer het idee dat ik alleen maar het kraakbeen uit de gewrichten van een kippepoot zat te kauwen. Omdat blijkbaar de taai-thai niets van de kip verloren willen laten gaan en niets ervan weggooien, heb ik dat maar voor ze gedaan.

Die avond, na het eten, de scooters weer in goede staat afgeleverd bij de dames van het verhuurbedrijf. Hadden we ze alweer gestoord tijdens het eten en alweer vonden ze het niet erg. Of eten ze de hele dag?

Vandaag (dinsdag 23-8-2011) onze laatste dag op Koh Samui. Bram en Annelieke wilden deze laatste mogelijkheid benutten om nog iets aan hun kleurenschema te doen. Suzanne mocht op onze kamers passen en ik heb de laatste mogelijkheid benut om nog een aantal taai-thaise vogels te platen. Weinig schokkends over te vertellen behalve dan dat we alle vier in onze opzet zijn geslaagd. Ik heb weer behoorlijk wat klikjes gemaakt en er zitten warempel waarschijnlijk nog platen bij die de moeite waard zijn ook.

Omdat we geen scooters meer hadden hebben we vanavond vlakbij het hotel gegeten. Er was een restaurantje waar ze ook pizza's hadden en dat leek me wel wat voor de verandering. We gingen zitten, kregen een menukaart en bestelden vast wat te drinken. Normaal gesproken hebben we aan één drankje tijdens het eten genoeg maar we hadden ons natje al bijna op en nog steeds was de bestelling niet opgenomen terwijl de menukaarten al waren weggehaald. Uiteindelijk kwam er een andere serveester die vroeg of we wilden bestellen. Ja, natuurlijk. Bleek ze gevraagd te hebben of we al hadden besteld. Vertwijfeld liep ze richting keuken maar kwam ook niet weer. Even later kwam er nog een jongen met een of andere vage boodschap maar ook hij verdween weer zonder enige toegevoegde waarde. Uiteindelijk kwam de eerste serveerster weer, met opnieuw menukaarten in de hand, maar toen was het te laat. We betaalden de rekening en zijn naar het tegenoverliggende restaurant gegaan. De serveerster keek ons na en dacht er het hare van.

In het andere restaurant was het wel zo gezellig en niet druk. We kregen de menukaarten en konden onmiddelijk bestellen. Kijk. zo hoort dat. Vervolgens hebben we ruim een uur op ons eten moeten wachten. Kijk, zo hoort het dan weer niet. Toch hebben we ons er niet aan geërgerd. Op de een of andere manier was het best vermakelijk. Moeder de vrouw stond in haar eentje te kokerellen en deelde de tafellakens uit. De dochters, de jongste schatten we op twaalf, met de schooluniformen nog aan, bedienden de gasten. Dat ging niet helemaal van een leien dakje. Bestel je een singha biertje, krijg je een chang biertje. Ook goed. Omdat het nogal duurde nog een chang besteld. Met haar meest treurige gezichtje maakte ze duidelijk dat de chang op was. Kreeg ik toch m'n singha. Het eten was het wachten waard. Het was echt heel erg lekker. Toen we de rekening wilden betalen bleken ze onvoldoende wisselgeld te hebben. Het meisje kwam terug met het briefje van 1000 baht en zei dat we morgen maar moesten komen betalen. Dat noem ik nou 'vertrouwen hebben in'. We hebben het briefje bij ander gasten in het restaurant 'klein' kunnen maken en hebben de rekening alsnog voldaan.

Koh Samui zit er voor ons op. Morgen voor de vierde en laatste keer naar Bangkok vliegen.

Ondersteunend beeldmateriaal wederom op www.mijnalbum.nl, openbare albums, zoeken op 'geppestein'

Groeten