Kanchanaburi
Door: Gerben
Blijf op de hoogte en volg Gerben
28 Juli 2011 | Thailand, Chiang Mai
Hallo!!!
We hebben weer verbinding dus we gaan weer los! Zondagochtend werden we om 6 uur opgehaald van ons hotel en met een klein busje ergens anders in Bangkok afgezet bij een grote bus. We bleken dus deel uit te maken van een grotere groep waarmee we de dag zouden doorbrengen.
Onze gids voor die dag was een wat ouder thais vrouwtje die er haar eigen engels op nahield en op geheel eigen wijze ons wist te vermaken. Normaal gesproken houd ik er niet zo van als men lacht om eigen grapjes maar zoniet bij deze thaise dame! Geweldig hilarisch was de manier waarop iedere grap, en het waren er veel, werd gevolgd door een "ha, ha".
Als eerste werd de brug over de rivier de Kwai bezocht. Deze brug maakte deel uit van de Birma spoorlijn welke de Jappanners in de tweede wereldoorlog hebben aangelegd om de troepen in Thailand te kunnen bevoorraden omdat dat over zee niet meer veilig was vanwege de bemoeienis op zee van de geallieerden. Bij de aanleg van de spoorweg is gebruik gemaakt van zo'n 200.000 aziatische arbeiders en zo'n 90.000 geallieerde krijgsgevangenen waaronder bijna 18.000 nederlanders. Van de nederlanders hebben er 2782 het niet overleefd.
De brug die we bezocht hebben was er een van vele maar deze brug met name is beroemd geworden door de film uit 1957, "The bridge over the river Kwai". En nu is het dus een toeristische attractie. Met een keurig aangelegd pleintje welke natuurlijk volgepakt stond met stalletjes waar je het nodige plastic kon kopen en waar op luide wijze 70-er jaren muziek van Smokie en Hot Chocolate ten gehore werd gebracht. Ik was allang blij dat het geen John Denver was.
Na de brug zijn we bij de oorlogsbegraafplaats geweest waar ook een klein museum bij was. Deze was, hoe kan het ook anders, geheel gewijd aan de aanleg van de spoorlijn. Op de een of andere manier is het toch wel indrukwekkend als je over zo'n begraafplaats loopt waar ook heel veel nederlanders begraven liggen en je namen als 'van Boven', 'van den Burg' en 'Prins' tegenkomt. Dan ligt daar toch ook een stuk vaderlandse geschiedenis.
Na deze dosis geschiedenis werden we naar een pier gebracht waar we werden opgepikt door een longtailboot die ons in een half uur bracht naar ons onderkomen: een drijvend hotel op de rivier Kwai. Geweldig, dat zag er prachtig uit. Een lange strook met drijvende hutjes, een restaurant, bar en iets van een theater. Het eten was weer heerlijk en na de lunch was er gelegenheid voor een verfrissende duik. Dat was op zich al bijzonder om te doen. Gestoken in een zwemvest liep je naar het huisje welke het meest stroomopwaarts was gelegen, sprong in het water, liet je afdrijven en dan maar zorgen dat je voor het laatste huisje weer aan de kant was want anders had je pech. Want stromen dat het water deed, poeh!! Onbenullig!!
Aan het einde van de middag werden we door het dorpje van de lokale bewoners, de Mon, rondgeleid. Dit is een stam welke van oorsprong Birmees is. Ze doen het voorkomen dat ze nog traditioneel zijn maar ook daar zijn de scherpe kantjes al van af. Ja, ze wonen nog in traditionele huizen maar ook bij de lokale monniken heb ik een televisie zien staan en aan het aantal horloges en mobieltjes te zien doen ze vrolijk mee met de westerse gekte. Maar het was wel absoluut de moeite waard om er rond te lopen. De verspreid in de jungle, want dat is het, staande huisjes, het groen, de rust, de jungle geluiden van vogels en insecten, leuk om eens te beleven.
Na het diner (alweer erg lekker) mochten we nog een voorstelling bijwonen van traditionele dans en muziek van de Mon people. In klederdracht gestoken lieten ze een aantal dansen zien. En dan die muziek!!! Wat een herrie eigenlijk. Op trommels en stukken blik sloegen ze er op los dat het een lieve lust was. In kon er niet veel van breien maar ergens moest er toch iets van struktuur in hebben gezeten want ze hielden er wel tegelijk mee op. Knap!! Al met al was het wel leuk om te zien maar er een dvd van kopen, nee.
In het floatel was geen airco, geen electra en geen warm water. Een, naar westerse maatstaven, beetje primitief misschien maar aan de andere kant had het ook wel wat, s'avonds een beetje prutsen met olielampjes. En dan de warmte. Tja, het is hier tropisch en dat is warm en vochtig. En daardoor raak je ook het nodige vocht kwijt. En dat moet dan weer aangevuld worden. Gelukkig hebben de thai daar iets op gevonden: Singha!! Thais bier wat nog aangenaam smaakt ook!!!
Na een nachtje onder de klamboe vertoefd te hebben zijn we maandagochtend (25 juli) naar de Hellfire Pass Memorial Museum geweest. Ook dit museum was gewijd aan de aanleg van de Birma spoorlijn en specifiek aan de Hell Fire Pass. De spoorlijn moest daar worden aangelegd door een bergpas waarbij het gesteente vaak met de hand moest worden weggehakt. Omdat er s'nachts gewerkt werd werden er voor het verlichten van de werkzaamheden vuren gestookt. Van bovenaf op de berg zag dit er uit als het hellevuur. Dit en natuurlijk de erbarmelijke omstandigheden waaronder gewerkt moest worden hebben voor de toepasselijke naam gezorgd.
Op dinsdag werden we aan het eind van de ochtend opgehaald met een longtail boot en weer terug naar de pier gebracht. Natuurlijk weer heerlijk gelunched en s'middags nog een stukje met een boemeltreintje over de beruchte Birma spoorlijn getreind. Na afloop van de oorlog werd de spoorlijn niet meer gebruikt en eigenlijk gelijk ontmanteld waarbij de materialen aan de lokale bevolking werd verkocht. Later heeft men een klein stukje toch weer aangelegd en daar hebben we overheen geboemeld. Dus niet de orginele spoorweg, wel de orginele route.
Met de bus vervolgens weer naar Bangkok gereden waar we bij het station werden afgezet om met de nachttrein naar het noorden te gaan, naar Chiang Mai. Nu, in de trein, typ ik dit laatste stukje tekst. Als we in Chiang Mai zijn aangekomen eerst dit verhaal met bijbehorende foto's online zetten en dan eerst maar eens lekker douchen want dat is er de afgelopen dagen een beetje bij ingeschoten.
Groeten
PS 1: dat laatste is ten dele gelukt. Het douchen is gelukkig wel gelukt, het internetten niet. Ik kreeg geen verbinding in het hotel en nu zit ik , een dag later, in een internetcafeetje. We hebben hier in Chiang Mai al wel het nodige gezien en meegemaakt maar daarover een volgende keer meer.
PS 2: zoals inmiddels gebruikelijk meer foto's op geppestein.mijnalbums.nl
We hebben weer verbinding dus we gaan weer los! Zondagochtend werden we om 6 uur opgehaald van ons hotel en met een klein busje ergens anders in Bangkok afgezet bij een grote bus. We bleken dus deel uit te maken van een grotere groep waarmee we de dag zouden doorbrengen.
Onze gids voor die dag was een wat ouder thais vrouwtje die er haar eigen engels op nahield en op geheel eigen wijze ons wist te vermaken. Normaal gesproken houd ik er niet zo van als men lacht om eigen grapjes maar zoniet bij deze thaise dame! Geweldig hilarisch was de manier waarop iedere grap, en het waren er veel, werd gevolgd door een "ha, ha".
Als eerste werd de brug over de rivier de Kwai bezocht. Deze brug maakte deel uit van de Birma spoorlijn welke de Jappanners in de tweede wereldoorlog hebben aangelegd om de troepen in Thailand te kunnen bevoorraden omdat dat over zee niet meer veilig was vanwege de bemoeienis op zee van de geallieerden. Bij de aanleg van de spoorweg is gebruik gemaakt van zo'n 200.000 aziatische arbeiders en zo'n 90.000 geallieerde krijgsgevangenen waaronder bijna 18.000 nederlanders. Van de nederlanders hebben er 2782 het niet overleefd.
De brug die we bezocht hebben was er een van vele maar deze brug met name is beroemd geworden door de film uit 1957, "The bridge over the river Kwai". En nu is het dus een toeristische attractie. Met een keurig aangelegd pleintje welke natuurlijk volgepakt stond met stalletjes waar je het nodige plastic kon kopen en waar op luide wijze 70-er jaren muziek van Smokie en Hot Chocolate ten gehore werd gebracht. Ik was allang blij dat het geen John Denver was.
Na de brug zijn we bij de oorlogsbegraafplaats geweest waar ook een klein museum bij was. Deze was, hoe kan het ook anders, geheel gewijd aan de aanleg van de spoorlijn. Op de een of andere manier is het toch wel indrukwekkend als je over zo'n begraafplaats loopt waar ook heel veel nederlanders begraven liggen en je namen als 'van Boven', 'van den Burg' en 'Prins' tegenkomt. Dan ligt daar toch ook een stuk vaderlandse geschiedenis.
Na deze dosis geschiedenis werden we naar een pier gebracht waar we werden opgepikt door een longtailboot die ons in een half uur bracht naar ons onderkomen: een drijvend hotel op de rivier Kwai. Geweldig, dat zag er prachtig uit. Een lange strook met drijvende hutjes, een restaurant, bar en iets van een theater. Het eten was weer heerlijk en na de lunch was er gelegenheid voor een verfrissende duik. Dat was op zich al bijzonder om te doen. Gestoken in een zwemvest liep je naar het huisje welke het meest stroomopwaarts was gelegen, sprong in het water, liet je afdrijven en dan maar zorgen dat je voor het laatste huisje weer aan de kant was want anders had je pech. Want stromen dat het water deed, poeh!! Onbenullig!!
Aan het einde van de middag werden we door het dorpje van de lokale bewoners, de Mon, rondgeleid. Dit is een stam welke van oorsprong Birmees is. Ze doen het voorkomen dat ze nog traditioneel zijn maar ook daar zijn de scherpe kantjes al van af. Ja, ze wonen nog in traditionele huizen maar ook bij de lokale monniken heb ik een televisie zien staan en aan het aantal horloges en mobieltjes te zien doen ze vrolijk mee met de westerse gekte. Maar het was wel absoluut de moeite waard om er rond te lopen. De verspreid in de jungle, want dat is het, staande huisjes, het groen, de rust, de jungle geluiden van vogels en insecten, leuk om eens te beleven.
Na het diner (alweer erg lekker) mochten we nog een voorstelling bijwonen van traditionele dans en muziek van de Mon people. In klederdracht gestoken lieten ze een aantal dansen zien. En dan die muziek!!! Wat een herrie eigenlijk. Op trommels en stukken blik sloegen ze er op los dat het een lieve lust was. In kon er niet veel van breien maar ergens moest er toch iets van struktuur in hebben gezeten want ze hielden er wel tegelijk mee op. Knap!! Al met al was het wel leuk om te zien maar er een dvd van kopen, nee.
In het floatel was geen airco, geen electra en geen warm water. Een, naar westerse maatstaven, beetje primitief misschien maar aan de andere kant had het ook wel wat, s'avonds een beetje prutsen met olielampjes. En dan de warmte. Tja, het is hier tropisch en dat is warm en vochtig. En daardoor raak je ook het nodige vocht kwijt. En dat moet dan weer aangevuld worden. Gelukkig hebben de thai daar iets op gevonden: Singha!! Thais bier wat nog aangenaam smaakt ook!!!
Na een nachtje onder de klamboe vertoefd te hebben zijn we maandagochtend (25 juli) naar de Hellfire Pass Memorial Museum geweest. Ook dit museum was gewijd aan de aanleg van de Birma spoorlijn en specifiek aan de Hell Fire Pass. De spoorlijn moest daar worden aangelegd door een bergpas waarbij het gesteente vaak met de hand moest worden weggehakt. Omdat er s'nachts gewerkt werd werden er voor het verlichten van de werkzaamheden vuren gestookt. Van bovenaf op de berg zag dit er uit als het hellevuur. Dit en natuurlijk de erbarmelijke omstandigheden waaronder gewerkt moest worden hebben voor de toepasselijke naam gezorgd.
Op dinsdag werden we aan het eind van de ochtend opgehaald met een longtail boot en weer terug naar de pier gebracht. Natuurlijk weer heerlijk gelunched en s'middags nog een stukje met een boemeltreintje over de beruchte Birma spoorlijn getreind. Na afloop van de oorlog werd de spoorlijn niet meer gebruikt en eigenlijk gelijk ontmanteld waarbij de materialen aan de lokale bevolking werd verkocht. Later heeft men een klein stukje toch weer aangelegd en daar hebben we overheen geboemeld. Dus niet de orginele spoorweg, wel de orginele route.
Met de bus vervolgens weer naar Bangkok gereden waar we bij het station werden afgezet om met de nachttrein naar het noorden te gaan, naar Chiang Mai. Nu, in de trein, typ ik dit laatste stukje tekst. Als we in Chiang Mai zijn aangekomen eerst dit verhaal met bijbehorende foto's online zetten en dan eerst maar eens lekker douchen want dat is er de afgelopen dagen een beetje bij ingeschoten.
Groeten
PS 1: dat laatste is ten dele gelukt. Het douchen is gelukkig wel gelukt, het internetten niet. Ik kreeg geen verbinding in het hotel en nu zit ik , een dag later, in een internetcafeetje. We hebben hier in Chiang Mai al wel het nodige gezien en meegemaakt maar daarover een volgende keer meer.
PS 2: zoals inmiddels gebruikelijk meer foto's op geppestein.mijnalbums.nl
-
28 Juli 2011 - 17:55
Carin:
Wat hebben jullie weer veel gezien en ervaren, zeg!
(Nooit geweten dat er zoveel nederlanders bij de bouw van die brug betrokken zijn geweest.) Zo'n rit met een nachttrein lijkt me een avontuur op zich. Hebben jullie wat kunnen slapen? Ben nu al benieuwd wat jullie in Chiang Mai meegemaakt hebben. Groeten uit een zonnig en warm Emmen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
