Over opium, de Big C, de Big M en de bedwants

Hallo!!!

Vanmorgen (4-8-2011) er op tijd uit en na het ontbijt naar het busstation gelopen. Vandaag wilden we naar Sop Ruak. Dat dorpje stelt op zich niet zoveel voor maar is bekend vanwege het drielanden punt, in de volksmond ook wel de Golden Triangle genoemd. De drie landen zijn in dit geval Myanmar, Laos en Thailand. Nu hebben we in Nederland natuurlijk ook een drielanden puntje, in Vaals, waar je, door je hand op een steen te leggen en een rondje er omheen te lopen, je in twee tellen in drie landen bent geweest. Nou, dat lukt je hier dus niet want het grenspunt ligt midden in de Mekong rivier. Wordt je nat van.

Eerst met de bus naar Chiang Saen. Een leuke rit met een gammele bus die grotendeels met popnagels in elkaar was geflanst en waarvan het elektriek voorzien was van de nodige kroonsteentjes en waar de klokjes voor de olie- en watertemperatuur met ducktape aan het dashboard waren bevestigd. De bus was non airco dus alle ramen en deuren lekker open. Tja, het materiaal was misschien niet best maar het deed het wel en het reed gewoon keurig op tijd.

In Chiang Saen aangekomen eerst een kleine markt bezocht en wat gedronken. Vervolgens een songthaew gecharterd die ons naar ons reisdoel bracht, een opium museum.

De naam Golden Triangle slaat trouwens op een groter gebied in de drie landen waar vroeger een levendige productie, handel en smokkel van opium plaatsvond. Opium werd jaren geleden gebruikt als betaalmiddel voor bijvoorbeeld thee en was goud waard, vandaar de naam.

Mede op initiatief van de schoonmoeder van de koning is er een museum ingericht vlakbij Sop Ruak, de Hall of Opium. Dit is een heel modern museum waar op een fraaie manier informatie wordt gegeven over alles wat met opium te maken heeft. Teelt, productie, geschiedenis en gevolgen, en dus ellende, van opiumgebruik en drugs in het algemeen worden toegelicht. Al met al dus een behoorlijke educatieve onderneming vandaag en we hopen dat Bram en Suzanne er dan ook het nodige van hebben opgestoken (al blijft dat voorlopig wel een vraagteken, ze hebben vrij van school en zeggen dat ze dan niet te hoeven leren).

Na het educatieve deel van deze dag wilden we in Sop Ruak nog even naar het drielanden punt kijken om ook dat te kunnen afvinken. Dat is het wel want verder is er eigenlijk niets te doen. Om er te komen hebben we een liftje gekregen achterin een pick-up. Aardige mensen die taai-thai. Na de nodige foto's van de prominent aanwezige gouden boedah wilden we eigenlijk met een songthaew verder reizen naar een ander plaatsje. Na ruim een half uur wachten kwam er wel een die weer terug ging naar Chiang Saen. De monnik, die op de bijrijdersstoel zat en als tolk diende voor de chauffeur, maakte ons duidelijk dat er geen songtheaws meer naar Mae Sai gingen dus zijn we maar ingestapt en hebben in Chiang Saen de bus weer gepakt naar Chiang Rai waar we om een uur of half vier aankwamen.

Door op deze manier te reizen herleefden oude tijden. De tijd dat Annelieke en ik onze backpack vakanties deden. Het uitzoeken welke bus je moet hebben, maar zien waar je terechtkomt, liften, wachten op dingen die niet komen gaan etc. Wel weer leuk voor een keer en, niet onbelangrijk, low budget. We blijven natuurlijk wel nederlanders he. Even voor de beeldvorming: er worden door verschillende bedrijfjes tourtjes aangeboden. Een halve dagtour waarbij je naar het drielandenpunt gaat en een ander, veel goedkoper, opium museum bezoekt kost, georganiseerd door ons hotel, 1000 baht per persoon, zeg maar zo'n € 25,=. Dat is dan voor ons vieren 4000 baht = € 100,=. Door het zelf te doen met openbaar vervoer heeft dit ons totaal, inclusief entree, wat het duurste was, 1330 baht = € 33,25 gekost. Tja, het is wat meer zoekwerk en kost dus meer tijd en het is niet altijd even comfortabel, maar, zoals gemeld, heeft dat ook wel weer wat. Moet er trouwens niet aan denken om dit 5 weken lang zo te doen.

Natuurlijk nog weer even gezwommen en in de avond vlakbij het hotel in een armetierig restaurantje gegeten. De uitbater, die geen woord engels sprak, nam de bestelling op en zette z'n moeder, met badmuts, aan het kokerellen. Wel lekker maar geen hoogtepunt deze keer. En dachten we in eerste instantie dat er iets mis was met de geluidsinstallatie van het naastgelegen ettablisement, blijkt het een karaoke lokaal te zijn. Wat zingt de baas daar beroerd zeg. Ik zeg 'de baas' want ik kon in het lokaal maar een persoon ontdekken.

Kom ik nog even terug op het vorige verslag waarin ik meldde dat er wellicht nieuwe stekebeesten waren bedacht om de toeristen te plagen. Inmiddels denken we het mysterie van de rode jeukbultjes opgelost te hebben. Annelieke, met haar onovertroffen kennis van de planten- en dierenwereld, opperde dat het wel eens een bedwants zou kunnen zijn geweest. Natuurlijk direct het hele bed overhoop gehaald maar dat bleek achteraf zinloos want na enig gegoogle blijkt dus dat het vervelende is van die beestjes dat je niets merkt van de beten zelf en dat het wel tot 9 dagen kan duren voordat je er pas iets van merkt. Beeldmateriaal liet zien dat het patroon van de beten overeenkomt met het krentenbrood patroon van mij. Voor mij is het duidelijk, het is een bedwants geweest. Om te laten zien aan het thuisfront dat ik niet aan het raaskallen ben doe ik een foto bij dit verslag van slechts alleen mijn rechter onderarm. Ik laat het dan maar verder over aan jullie voorstellingsvermogen hoe de rest er uitziet.

Vandaag (5-8-2011) hadden we niets bijzonders op het programma. Om er toch even uit te zijn zijn Annelieke en ik op zoek gegaan naar de Big C. Volgens de stadsplattegrond zou dat een grote superstore moeten zijn. Nou, dat klopte wel aardig. Het was een winkelcentrum met beneden wat kleine winkeltjes en op de verdieping een mega grote supermarkt. En laten ze nou net de tandpasta in de aanbieding hebben!!! Kwam dat even mooi uit. We waren er bijna doorheen. Met een boodschappentas vol met twee tubes tandpasta verlieten we tevreden de Big C. In de taxi terug naar het hotel zagen we een ander groot pand met een reclamezuil op de parkeerplaats onder andere voorzien van een grote gele Big M. We hebben gelijk maar afgesproken om daar s'avonds te gaan eten als verrassing voor de kinderen. Ze hadden het er de afgelopen dagen, na ruim 2 weken op een dieet van rijst en noedels, al een paar keer over gehad.

Terug in het hotel wilde ik nog een paar dagelijkse boodschappen doen bij m'n chinese vriend aan de overkant van de straat. Annelieke opperde dat ze misschien wel iets zouden hebben tegen de jeuk. Nou, dat was een goed idee want als er iemand is die kennis heeft van remedies tegen wat dan ook voor een kwaaltje dan is het wel een chinees. Die chinezen kunnen je bij alles wat ze verkopen vertellen dat het ergens goed voor is. Maar dan ook echt bij alles, zelfs spaghetti. Vol goede moed vertrok ik naar m'n vriend. Na het bijeen vergaren van wat boodschapjes liet ik hem mijn armen zien. Verschrikt en onder het slaken van de nodige "oh"-tjes en "ah"-tjes werd oma vanuit een donkere hoek van de winkel opgetrommeld. Na een deskundige blik op mijn bultjes dook ze een vitrinekastje in en duikelde een of andere lotion en een oud potje met pillen op. Ik wist het!!! Het zijn echte chinezen!!! Van de lotion was het wel duidelijk dat het tegen de jeuk was vanwege het engelse opschrift maar de pillen was een ander verhaal. Wat er op de twee vergeelde en deels afgescheurde etiketten in een soort spijkerschrift stond gebeiteld was mij een volkomen raadsel. Aan het potje te zien zou, als het er al op stond, de tht datum waarschijnlijk ergens begin vorige eeuw liggen. Waarschijnlijk is het ook dat deze pillen tegenwoordig niet meer te verkrijgen zijn omdat de kans groot is dat er een onderdeel van een of andere beschermde diersoort in is verwerkt. Het commentaar van m'n vriend "vely good" en het feit dat ik afgelopen nacht enorm beroerd had geslapen wegens de jeuk, gaven bij mij de doorslag. Op dit moment wilde ik echt alles proberen. Na het afrekenen van vijf pillen a € 0,05 per stuk (!) en de lotion voor € 0,45 ging ik opgewekt weer naar het hotel.

Vanavond naar het pandje met de Big M geweest.De kinderen waren blij verrast en hebben lekker gegeten. Ik daarentegen weet weer waarom ik in Nederland de MacDonalds boycot. De Big M lag trouwens in een mega groot en super modern winkelcentrum waar we uiteraard een rondje hebben gelopen en de nederlander-in-het-buitenland hebben gespeeld. Kijken, kijken, niet kopen.

Ik heb nog steeds jeuk.

Groeten