Over stokjes, crocs en strand

Hallo!

Vrijdagochtend (12-8-2011) werden we door Wé en onze chauffeur naar het vliegveld gebracht. De rit van bijna een kwartier heeft Wé gebruikt voor zijn afscheidsrede. Hij hoopte dat we het nodige hadden geleerd over Cambodja. Dat hebben we ook wel. Na hem bedankt te hebben voor het volstoppen van, met name, ons korte termijn geheugen gedurende de afgelopen dagen, namen we afscheid.

We gingen volgens schema take off en hebben vanaf Siem Reap een hele voorspoedige vlucht gehad naar Bangkok. De daaropvolgende paspoort controle en het oppikken van de bagage ging ook allemaal dusdanig voorspoedig dat zelfs de dame, die de transfer begeleidde naar het treinstation, enigszins verrast was. Ze uitte zich in verontschuldigingen dat de auto er nog niet was. Daar hebben we een kwartiertje ofzo op moeten wachten, mmmwwwah, valt mee toch?

Om een uur of drie s'middags waren we op het treinstation in Bangkok. Omdat de trein naar Chumphon pas om half acht s'avonds zou vertrekken hebben we onze bagage in een depot gedumpt en zijn we Chinatown ingelopen. Kijk, dat heeft dan zo z'n voordelen he, als je al eens eerder in Bangkok bent geweest. Dan is het net of je er bekend bent en de weg weet. Het was er druk en of dat nou normaal is of dat er extra drukte was omdat het hier koninginnedag was, was ons niet helemaal duidelijk. We hebben wel veel mensen met tweedehands rommel aan de straat gezien, als een soort vrijmarkt, maar dat was de vorige keer, dat we hier waren, ook al zo. Waarschijnlijk dus normale drukte. Misschien aardig om te weten, koninginnedag is hier tevens moederdag en op de verjaardag van de koning wordt hier in Thailand vaderdag gevierd. Maar goed dat ze hier niet aan sinterklaas doen want anders worden de vaders op 5 december dubbel verwend.

In Chinatown zijn we een kleine mall ingedoken waar op de verdieping een restaurantje zat. De verdieping leek wel op een hangplek voor ouderen. Er waren allemaal een soort van theeschenkerijen waar veel oude chinese mannetjes hun natje dronken en met elkaar in gesprek waren of een spelletje deden. Tijdens het wachten op het eten gingen Bram en Annelieke vast even wat boodschappen doen voor in de trein. De serveerster bracht ondertussen het eetgereedschap, de stokjes. Tja, CHINAtown he. Suzanne begon gelijk te oefenen en had het al redelijk onder de knie toen Bram en Annelieke terugkwamen. Het eten werd geserveerd en Suzanne heeft de hele maaltijd met stokjes weten weg te werken. Bram echter dacht het met één stokje ook wel te kunnen en prikte gewoon z'n vleesje er aan. Dat ging de serveerster toch te ver en prompt kreeg Bram de verkorte cursus hoe-krijg-ik-m'n-bord-leeg-met -twee-stokjes. Omdat Bram nog steeds zegt vakantie te hebben heeft hij de rest van de maaltijd maar gewoon met lepel en vork weggewerkt. Die bleken ze toch ook nog wel ergens in een laatje te hebben liggen.

Om een uur of zes waren we weer op het station net voordat de regen weer met bakken uit de lucht kwam. De dagelijkse portie water. Om zeven uur gingen we de trein in en net toen we ons goed en wel hadden geïnstalleerd stond er ineens een taai-thaise dame naast me, geheel buiten adem. Met horten en stoten, al hijgend en puffend maakte ze me duidelijk dat ze van de reisorganisatie Win-Win-Asia was, dat we in Chumphon niet direct een transfer kregen naar de pier, dat de boot stuk was, dat we waren overgeboekt waren naar de ferry van 13.00 uur, dat we wel zouden worden opgehaald van het station, dat we eerst ergens anders werden ondergebracht, dat we daar ook zouden kunnen ontbijten en dat we om 11.30 uur een transfer zouden krijgen naar de pier voor de ferry naar Koh Tao. Kijk, en daaraan herken je een goed reisburo. We waren in Chiang Rai Al gebeld dat er klachten waren over het hotel op ons laatste eiland, Koh Samui. Dat er daar al jaren niet veel meer aan gedaan was. Het hotel werd bij de laatste inspectie eigenlijk niet goed meer bevonden. Of het goed was dat we naar een ander hotel werden overgeboekt. Tijdens dat telefoontje had Bram al op z'n I-pod gezien dat er een bar-aan -het-zwembad was dus we hadden geen bezwaar. De meerkosten waren voor hun rekening. Dat eerst en nu dus dit. Ik maak niet gauw reclame maar dit is echt een dikke pluim waard. Ook tijdens de reis zitten ze overal bovenop, super. De dame in de trein vroeg me naar m'n mobiele nummer. Die kon ik haar niet geven want ik weet m'n nummer niet omdat ik mezelf nooit bel. Dus kregen we haar nummer. Dat kwam later nog van pas.

De trein vertrok en we maakten het ons gemakkelijk. Toeval of niet, die ochtend had ik het er nog met een van de kinderen over gehad dat ik tijdens vakanties altijd goed om me heen kijk omdat ik altijd ieder moment verwacht een bekende tegen te komen. Dat is me al vaak overkomen. In Luxemburg, meerdere malen in Frankrijk en in Canada. Of dat je in gesprek raakt met iemand en dat je een gemeenschappelijke kennis blijkt te hebben. Ook dat heb ik al diverse keren meegemaakt. Nu zat er in de trein, schuin tegenover me, een nederlands stelletje waarvan de jongen me wel bekend voorkwam. Ik kon hem ook wel plaatsen maar in mijn herinnering zag hij er toch net iets anders uit. Later op de avond begon hij er zelf over dat wij hem bekend voorkwamen. Het klopte toch. Het was iemand die we nog kenden vanuit de kerk in Hengelo, toch alweer bijna zes jaar geleden. En zo is wederom duidelijk dat, ongeacht waar je ook bent, je altijd op moet passen wat je doet want er kan in iedere hoek een bekende verscholen zitten. De wereld is minder groot dan je denkt.

Omdat we om kwart over vier alweer van de trein moesten wilden we op tijd ons mandje in om toch een paar uurtjes te kunnen slapen. Nu moest daar nog wel het een en ander voor omgebouwd worden. Iedere wagon heeft z'n eigen, tja, hoe noem je zo iemand? Een wagonbeheerder of wagonchef ofzo. Dat is in ieder geval degene die je bed opmaakt. Het leuke is dat ze hier gek zijn op uniformen. Alles en iedereen die ook maar een beetje een officiële functie heeft draagt een uniform inclusief speldjes, stickers, rangonderscheidingstekens, batons en om het af te maken een mooie pet met glimmende klep. Zo ook onze wagonbaas. Hij zag er picobello uit. Mooi strak in het pak, met mooie pet en om het geheel af te maken een paar Crocs in bijpassende kleur. Ronduit briljant!!!!

In onze tot bedjes omgebouwde zitjes hebben de meeste van ons toch nog een redelijk aantal uurtjes kunnen slapen. Met een drie kwartier vertraging kwamen we aan op het station van Chumphon. Op het perron deze keer niemand met een bordje met m'n naam er op of iets dat daar sterk op zou moeten lijken (de laatste keer in Bangkok heette ik 'Gerben van Botten'). Wel stond er iemand met een bordje 'Chumphon Cabana' die ons een paar keer vragend aankeek. En nu kwam het telefoonnummer van de taai-thaise dame goed van pas. Ik heb haar om vijf uur s'morgens uit bed gebeld. Het bleek dus inderdaad dat we met de 'Cabana-meneer' mee moesten. We werden door hem meegenomen naar een resort zo'n 10 kilometer ten noorden van Chumphon. Daar kregen we een tweepersoons kamer waar nog een derde matras werd bezorgd. We hebben heerlijk nog een paar uur geslapen en die ochtend lekker ontbeten in het restaurant aan zee. De reisgids vermeldde deze lokatie als een van de betere stranden in de omgeving en onze indruk was dat dat maar zo eens zou kunnen kloppen. Prachtig strand, tropisch. Na het ontbijt hebben we een van onze favoriete vakantie-bezigheden gedaan: lekker struinen aan het strand. Annelieke heeft voor haar vitrinekast de nodige aanvulling bijeen vergaard aan mooie schelpen al heeft dat wel geleid tot een onvrijwillige uithuiszetting. Al met al was deze onverwachte wending in ons reisprogramma een welkome en aangename verrassing. Nogmaals een compliment voor de reisorganisatie Win-Win-Asia.

Keurig op tijd werden we op de pier afgezet voor de ferry naar Koh Tao. Met een uur vertraging kwamen we dan eindelijk aan op onze bestemming voor de komende vijf volle dagen. Vertaald betekent Koh Tao 'Schildpadden eiland'. Alleen zijn er tegenwoordig geen schildpadden meer te zien op dit eiland. Wat er wel te zien is op dit eilandje van 21 vierkante kilometer zijn toeristen. Daar zijn er hier zat van en ja, we zijn er zelf ook een paar dus daarover maar niet zeuren. Het eiland is bekend als één van de beste duiklokaties van Thailand en daar komt veel volk op af.

Aan het eind van de middag hebben we onze huisjes betrokken in een resort vlakbij de haven. Ik ben niet zo gauw van de hippe taal maar het is hier vet cool! Mooie huisjes in een park-achtige omgeving, vlak aan het het strand. Het eerste wat we hebben gedaan is zwemkleding aangetrokken en de zee in te snorkelen. Het koraal is niet zo mooi als wat we gezien hebben in de Rode Zee maar dat komt deels ook door de tsoenami van een aantal jaren geleden waarbij er nogal wat koraal kapot is gegaan. Maar de vissen daarentegen zijn wel zeker de moeite waard. Hoe langer je kijkt, hoe meer mooie, gekleurde visjes je ziet. Prachtig.

Vanavond hebben we gegeten in een restaurantje aan zee. Lekker eten, potje koud bier erbij, mooi uitzicht, gezellig kletsen, puur genieten. Zelfs de deelnemer in de serie 'ongedierte-tijdens-de-maaltijd' was deze keer welkom. Er kroop een gekko onze tafel op. Dat blijven leuke beestjes en de naam 'ongedierte' is op de gekko eigenlijk ook niet van toepassing. Sterker nog, de gekko is een vriend van Geppo omdat ze stekebeestjes eten.

Het kruipt hier inmiddels tegen middernacht. De rest van de familie ligt allang op een oor en ik zit buiten op de veranda. De ventilator houdt de stekebeesten weg en wuift de nodige koelte toe. Ja, het is hier ook s'avonds nog erg warm! Het geluid van krekels en af en toe de roep van een vriend, een gekko. Onder het genot van een sapje dit verslag aan het typen. Heerlijk.

Nog even dit spul uploaden en dan onder de klamboe.

Groeten